اگر از کسی سخنی، جمله‌ای، نقلی، چیزی هر زمان بیان کردم دلیلش تائید کامل آن شخص و تمام دیدگاه‌هایش نیست. جز معصومین (ع) هیچ‌کس کامل نیست که تمام سخنانش درست و بی‌نقص باشد. مخصوصاً افرادی که نگرش و مکتبی که از آن آمده‌اند هیچ سنخیتی با مکاتب مورد تائید ما ندارد. مثلاً فلاسفه‌ی غربی یا یک موسیقی‌دان که فقط یک جمله‌اش مورد تأییدم بود و نقل کردم. این همان موضوع است که بزرگان ما فرمودند: نبینید چه کسی می‌گوید؛ ببینید چه می‌گوید.
خودتان ملاحظه بفرمایید که چگونه همه‌چیز وارونه است وقتی «آزادی» هم در کلامِ متوهم‌های فراریِ غرب نشینِ سنگِ ایران به سینه زننده «زندانی» است.
بهمن سال ۹۳ داستانی به نام یاسر منتشر کردم که کاملاً رایگان در اختیار عموم قرار گرفت و از رسانه‌های کتاب سبز و تک‌بوک قابل دریافت بود و هنوز هم هست به‌صورت کاملاً رایگان؛ اما امشب در کمال تعجب متوجه شدم این وبسایت بدون کسب اجازه و هماهنگی با بنده اقدام به فروش این اثر باقیمت ۱۰۰۰ تومان کرده است! اولین نکته‌ای که بعد از عدم توجه به تذکر قرار داده‌شده در کتاب مبنی بر غیر‌شرعی و غیرقانونی بودن هرگونه خریدوفروش اثر باید به آن توجه کرد قیمت‌گذاری مسخره و توهین‌آمیز فروشنده است.
این بلا در سال ۸۷ بر سر بازی کانتر دوبله‌ی مازندرانی بنده هم آمد که درروند کسب مجوز، در بازار به‌صورت غیرقانونی و غیر‌اصل آن زمان به قیمت ۳۵۰۰ تومان و با بسته‌بندی و لوگوی یک شرکت کذایی خریدوفروش می‌شد.
خلاصه مهم نیست به چه شیوه‌ای، درهرصورت یک‌جور خاصی کپی‌رایت نقض می‌شود حال با فروش اثری که رایگان منتشرشده است یا دزدی و کپی‌برداری از اثری که برای فروش آن قیمتی تعیین‌شده است.
اصلاً قصد بحث در مورد چهارشنبه‌سوری و تاریخچه اون و بقیه مباحث مربوط به اون رو ندارم ولی یادتون باشه یه کنش اگه باعث بشه به خودتون یا دیگران آسیب بزنید هر توجیهی برای اجراش غیرقابل‌قبول هست. نمونه بارزش در دین اسلام هم مسئله‌ی روزه هست که واجبه اما اگه برای سلامتی شما مضر باشه حرام میشه؛ دیگه چه برسه به یه سنت که نه در مورد ریشش تو ایران باستان اتفاق‌نظری وجود داره نه ازنظر نمادگان و سمبلیسم جریان مثبتی هست و نه سودی به حال کسی داره. مثلاً اگه به‌جای پریدن از روی آتیش روی چند تا کاغذ کلماتی مثل کینه، نفرت، غیبت، دورویی، خشم، انتقام، شهوت و ... رو می‌نوشیم و می‌انداختیم تو آتیش ازنظر سمبلیستی یه حرکت مثبت بود حالا! البته این قضیه در تفکرات و دید شما نسبت به این رذایل اخلاقی هم بی‌تأثیر نیست.
پ. ن ۱: مسئله‌ی ترقه و این جریانات هم که کاملاً رد شدست؛ حتی اگه اون ماده محترقه بی‌خطر باشه صداش ممکنه برای کسی آسیب‌زا باشه. یکم به فکر بیماران و خانومای باردار و ... باشیم بد نیست.
پ. ن ۲: بدتر از مورد اول که کلی هست انجام این اعمال تو مناطق مسکونی و بدترش کنار بیمارستان‌ها و امثال این مراکز هست.
سکوت می‌تواند پیام‌آور چند مفهوم باشد؛ ترس، رضایت، اعتراض، عدم توانایی، رسیدن کارد به استخوان و ... راستش را بخواهی من از انحنای افکارت می‌ترسم!
دانشنامه آزاد کجا بود؟ ویکی‌پدیا اگه آزاد هم باشه در راس مدیریت، داخلش عواملی نفوذ کردن که کاملاً جهت دار تولید محتوا می‌کنن. ویکی‌پدیا در وب فارسی بسیاری از مواقع به خاطر سئوی بالاش در راس نتایج موتورهای جستجو قرار داره و این یعنی رجوع و استناد بخش عظیمی از افراد درگیر در مقوله آموزش مثل دانشجوها، دانش‌آموزا، معلما و اساتید به این محتوا هست. این یعنی رسوخ منابع غیر معتبر تو قلب سیستم آموزشی! تازه من فقط بخش آموزش رو گفتم. این موضوع به خیلی بخش‌های دیگه می‌خوره! ویکی‌پدیا بمب شیمیایی جنگ نرمه! ساختمانِ محتوا رو خراب نمیکنه، علم و اندیشه و فرهنگ رو از پا در میاره!
مورد داشتیم طرف نمی‌دونست دانشگاهی که داره توش درس می‌خونه آدرسش کجاست!
سام درخشانی چه با فکر و چه بی فکر اون پست رو زده باشه در کمترین حالتش سهل‌انگاری کرده؛ وقتی یه کلمه معنی عامش بد باشه دیگه نباید باهاش خلاقیت به خرج داد و آرایه بصری و ادبی ازش ساخت. هر میزان که محبوب‌تر و مشهورتر بشی باید بیشتر مراقب تک‌تک کارات باشی و خیلی عوامل تو میزان انتظار عوام و خواص از یک شخص تأثیر داره. یعنی از هرکسی یه انتظار خاصی میره که مراقب بعضی رفتاراش باشه. شاید موضوع مسخره‌ای برای خیلی از ما به نظر بیاد ولی مخاطب فقط ما نیستیم. مثلاً یه بچه ممکن ارتباط برقرار نکنه و اصلاً متوجه نشه چی شد ولی وقتی واکنش یه سری آدم که متوجه شدن رو میبینه کنجکاو میشه و میره دنبالش و وارد یه وادی میشه که خودش کافیه تا بره تو یه دنیایی که نباید. تازه این یه مثال ساده بود و سطحی، در موضوعی مثل مواد مخدر در آثار هنری یا شوخی‌های عجیب‌و‌غریب تو آثار سینمایی هم دیده میشه این موارد یا رسانه‌های خودی که تولیداتشون برای بچه‌ها مضر هست.
بی‌تعارف باید گفت رسوایی یکی از بدترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران است. آن‌قدر بد که من حتی کنجکاو به پیگیری رسوایی ۲ نشوم. آن‌‌هایی که دغدغه دارند و بینش معنایی به هنر هفتم، می‌فهمند چه می‌گویم و چه فاجعه‌ای خلق شد. هیچ عنصر از این فیلم به عنصر دیگرش نمی‌آید. شاید بسیاری از مواضع خالق اثر (در این فیلم) با تفکرات من همسو باشد اما این طرز بیان که سیاه‌نمایی را در پس پرده پنهان کرده است برای من بسیار عجیب است.
بحث‌های جنجالی و مدمحور همیشه ناپایدار و گذرا هستند و اندیشه یک مبحث پایدار است که می‌تواند قرن‌ها جای خود بنشیند و بر موضعش پافشاری کند. از جنجال دوری بجویید.
از دید شما کسی که مدرک لیسانس نرم‌افزار دارد ولی اطلاعاتش در این رشته پایین است مهندس نرم‌افزار است یا متخصصی که مدرک تحصیلی در این رشته ندارد ولی حرفه‌ای است؟
درخواست: خواهشمندم دلایلتان را اعلام کرده و سعی نمایید پاسختان را تشریح کنید.
نکته: مهندس نرم‌افزار در اینجا فقط یک مثال است؛ به پرسش نگاه جامع داشته باشید.
دوتا تا مطلب رو خواستم عرض کنم درباره پست هدف موازی. اول اینکه دوستانی که گفتن هیچ‌چیز غیرممکن نیست باید بگم این حرف خود واژه‌ی غیرممکن رو عقیم می‌کنه و از نظر ادبی زیر سوال میره این واژه؛ که اصلا چرا در کنار ممکن «غیر» اومده! از نظر فلسفی هم این حرف ایراد داره چون بی‌نهایت ایده، نظریه، هدف و ... تو عالم وجود داره که غیر ممکنه. تصور کنید هدف شما این باشه که بتونید کاری کنید که دو به علاوه دو بشه پنج! خب حتی سعی برای این کار احمقانه به حساب میاد! دوم اینکه هدف اگر ممکن و دست‌یافتنی باشه هم بایه پله به پله و ایستگاه به ایستگاه بهش رسید؛ یعنی خرد کرد اونو و به دستش آورد و یه شبِ نمیشه ره صد ساله رفت. باید مرحله به مرحله پیش رفت والا میشه آرزو و رویا نه هدف. در مورد اون دوست من هم هر دو موردی که عرض کردم صدق می‌کنه پس غیر ممکن هست هدفش! در مجموع یه چیز که خیلی سخت باشه رو میشه بهش رسید ولی چیزی که وجود خارجی نداره در هیچ شرایطی رسیدن بهش ممکن نیست.
هرکسی که از ساختار آثار هنری اصیل و ماندگار اطلاع داشته باشد می‌داند ۹۰٪ این آثار به‌صورت چند‌لایه خلق‌شده‌اند. یعنی یک فیلم سینمایی ممکن است به‌طور موازی چندین مفهوم را منتقل کند، در لایه اول که نمای بصری است کارگردان تکنیک فیلم‌سازی را به رخ بکشد در لایه دوم مفهومی سیاسی را منتقل کند در لایه سوم طعنه‌ای به یک اتفاق تاریخی بزند در لایه چهارم با تکیه به سمبلیسم اسطوره‌ها را موردحمله قرار دهد و ... حال سؤال اینجاست بااین‌همه پیچیدگی در یک اثر هنری آیا با سانسور لایه اول و حذف چند صحنه مبتذل که همان نمای بصری است آسیب چندانی به فیلم وارد می‌شود؟ وقتی یک کارگردان با تکیه‌بر مخاطب‌شناسی و روان‌شناسی حتی به ضمیر ناخودآگاه مخاطب حمله می‌کند آیا می‌شود با یک سانسور سطحی تغییری در تأثیر فیلم ایجاد کرد؟ مسلماً این‌گونه نیست. تا زمانی که آثار این‌چنینی تحلیل حرفه‌ای نشوند خطرش تا انتهای قضیه برای مخاطب پا‌برجا است. قدرت رسانه را دست‌کم نگیریم و هم‌چنین علم خود را نسبت به تحلیل، تفسیر و نقد هر اثر هنری بالا ببریم تا در تولیدات داخلی خودمان هم دچار مشکل نشویم، این را می‌گویم چون با دیدن فیلم «اعترافات ذهن خطرناک من» واقعاً دلم می‌خواست مخدر ال‌اس‌دی را تجربه کنم! این یعنی فاجعه! من بیشتر نگران کودکان و کارتون‌هایی که می‌بینند هستم. باکمی دقت روی این آثار نگرانی من قابل‌درک می‌شود.
